Bikkels / Die-hards

Tijdens het typen van m’n vorige berichtje begon het te regenen, en dat bleef het een aantal dagen af en aan doen. Na een lange, natte dag bleek mijn voorgenomen doel (op de kaart een wat grotere plaats) geen enkele accommodatie te hebben. Het werd donker en met de genadeloze tegenwind zou ik nog ruim 2 uur bezig zijn om de volgende plaats 30 kilometer verderop te halen. Om een lang verhaal kort te maken: ik heb vals gespeeld. De heer die ik had gevraagd naar accommodatie, bood spontaan aan me naar de volgende plaats te brengen. Bleek te gaan om een basisschool directeur, die het dus geen probleem vond om al mijn bemodderde bezittingen in zijn autootje te laden. Aangekomen bleek dat alles vol zat, afgezien van een panoramische suite, die ik dus maar nam. Volgende dag had ik natuurlijk een stukje terug kunnen fietsen om als echte purist te kunnen zeggen dat ik elke kilometer heb gefietst, maar aangezien het opnieuw (of nog) regende en dit 1 van de lelijkste stukken weg ter wereld moet zijn, liet ik dit maar achterwege, en maakte ik er een monsterdag van om in 1 keer Marrakesh te bereiken.

Hier had ik afgesproken met Mark, een sympathieke Brit die op weg is naar Kaapstad. Leek ons wel een goed idee om de volgende etappe gezamenlijk te doen, solo reizigers riskeren immers geweigerd te worden bij de grens met Mauritanië. Verder natuurlijk gewoon erg gezellig.

Met 5 rollen koekjes, 4 kg mandarijntjes en bananen, 3 kg pasta en veel nootjes en dadels verlieten we Marrakesh onder een ouderwets blauwe hemel om gezamenlijk de Atlas bergen te bedwingen. Al snel veranderde het landschap in Arizona-achtige rotsformaties met veel cactussen en rode dorpjes. Dit was het Marokko waar we op hadden gewacht. Gestaag klimmend ging het naar de Tizi n'Tickha, de hoogste pas van Marokko (en met 2260 meter ook het hoogste punt van onze beider trips). Een paar kilometer voor de pas stopten we in een klein bergdorpje waar we in een basaal maar knus onderkomen belandden. Geen warme douche, maar in plaats daarvan werden we met een setje handdoeken naar de dorpshammam gestuurd. Na voor de zekerheid nog even nagelezen te hebben wat de etiquette is in deze openbare badhuizen, werden we naar een gebouwtje geleid waar we elk een emmer en een schepje in handen kregen gedrukt. Volgende ruimte was de kleedkamer, even gêne overwinnen en hopla, naakt de volgende ruimte in om onze emmertjes te vullen met stomend heet water. Laatste ruimte was een ware sauna, waar we het voorbeeld volgden van de aanwezige dorpeling en al scheppend onze eigen douche verzorgden. We voelden ons zeer geïntegreerd, en nadien vooral erg opgefrist.

Overigens houden Marokkaanse hotelmedewerkers niet van fietsen. De vraag of ik mijn fiets binnen mag stallen roept een blik op die het midden houdt tussen paniek en afgrijzen. Hierna volgt regelmatig een botte weigering. En dan gaat het niet om blinkende 5-sterren resorts, maar onderkomens die in Europa nog maar net de benaming pension zouden kunnen claimen. Vreemd.

Na de pas sloegen we een kleiner weggetje in dat ons door een fantastisch landschap leidde van rode steenvlaktes tegen een achtergrond van besneeuwde bergtoppen onder een strakblauwe hemel. Verder door kloven met af en toe groene terrasbouw langs kleine stroompjes. Het slalommen om de gaten in het asfalt ging helaas over in het stuiteren over 40 kilometer aan grote kiezels die Mark een lekke band opleverden en mij een deja vu gevoel aan een zeker wandelpad in Spanje.

In het Noorden leek het of de ene helft van de Marokkaanse mensheid zich in een auto of bus bevindt, en de andere helft langs de weg op een auto of bus staat te wachten. Op ons rondje door de Hoge Atlas was de weg gelukkig vaak uitgestorven en konden we lange stukken naast elkaar fietsen zonder al te veel starende blikken. Het onbezoedelde landschap en de rust deden de restjes cultuurschok langzaam wegebben. Na vele kilometers prairie-achtige hoogvlakten waarbij we spontaan Sergio Leone melodietjes gingen fluiten zijn we nu weer terug aan de kust die we verder zullen volgen naar het nog Zonniger Zuiden.


- - -


It started raining while typing my last blog message, and kept doing that quite a bit during the following days. After a very long and wet ride it turned out my intended goal for the day didn’t have any accommodation (looked like a bigger town on the map). It was getting dark and with the nasty headwinds it would have taken me over 2 hours to get to the next bigger town 30 kilometer South. To make a long story short: I cheated. The gentleman I had asked about accommodation offered to give me a ride to the next town. Turned out to be a primary school principal who didn’t mind me putting all my muddy belongings in his car. The next town did have plenty of accommodation, but everything was booked, except for a ridiculous panoramic suite which I ended up taking. To compensate for my sin I made the next day into a grueling race against the clock and the elements to reach Marrakesh.

Here I met up with Mark from the UK, a very nice chap on his way to Cape Town and also raising money for the WWF. Seemed like a good idea to do the next leg together, knowing that solo travelers risk being sent back at the border with Mauretania. Think my parents will find it comforting too.

With 5 rolls of cookies, 4 kilos of clementines and bananas, 3 kilos of pasta and lots of dates and nuts we left Marrakesh the next day under a clear blue sky to cross the High Atlas mountains. Soon we cycled through the scenery we’d been looking forward to: Arizona like rock formations, cactuses, red villages blending in with their surroundings. We stopped at a small village a few kilometers before the Tizi n'Tichka, the highest pass of Morocco (with 2260 meters also the highest of both our trips). The place we ended up in didn’t have a warm shower (and it was cold up there!), so we were advised to make use of the village hammam. After reading up on the etiquette of these community bath houses, we headed to what seemed from the outside as just another shabby house. Inside we were given a bucket and half a plastic bottle for a scoop. Next room was the changing room, already much warmer than outside. Having stripped naked we filled our buckets in the following room, again a little bit warmer. The final one was truly a sauna, where we followed the example of one of the villagers and just started scooping the water over our tired bodies. A nice and kind of cozy way of ending your day!

On a side note, Moroccan hotel employees don’t like bicycles. My question about parking my bike inside usually results in a facial expression somewhere between panic and horror. A blunt refusal often follows. And these are not immaculate 5-star resorts, but places that would hardly be able to claim the designation pension in Europe. Maybe here a bicycle is the ultimate sign of poverty (even though my bike is probably worth more than their car). In South East Asia I didn’t even bother asking if I could park my bike in my room, I just did. Now I just make sure it’s one of the first things on my list.

After the pass we left the main road for a smaller one leading us though an amazing landscape of red rock plains with a backdrop of snowcapped peaks under a clear blue sky, on to green terraces along little streams in deep canyons. The slaloming around potholes on the tarmac road changed to bouncing over 40 kilometer of big stones that caused Mark to have a puncture and me to reminisce about a certain trail in Spain. When it was getting dark we were certain to have missed the village with a little hotel we were told about, only to learn the next morning that it was right around the next corner of where we spent the night.

In the North it seemed that half the Moroccan population was traveling by car or bus, and the other half was waiting roadside for one or the other. On our little loop through the High Atlas the road was often deserted and we could cycle alongside for long stretches. The unspoiled panoramas and the peace & quiet washed away the last bits of culture shock. After 2 easy days of zipping along slowly downhill sloping roads, we’re now back on the coast which we will follow down to the even more Sunny South.



Ten noorden van Casablanca
North of Casablanca


Met / With Mark in Marrakesh


Veel cactussen in Marokko
Lots of cactuses in Morocco


Op weg naar de Tzi n'Tichka pas
En route to the Tzi n'Tichka pass


Rode dorpjes
Red villages


Soort van prairie
Kind of prairy


Tamelijk rustige wegen
Fairly quiet roads



day 68 Rabat - Berrechid: 125 km
day 69 Settat - Marrakesh: 175 km
day 72 Marrakesh - Taddert: 101 km
day 73 Taddert - Tizgui-n-Barda: 72 km
day 74 Tizgui-n-Barda - Tazenakht: 98 km
day 75 Tazenakht - Taliouine: 92 km
day 76 Taliouine - Taroudant: 111 km
day 77 Taroudant - Agadir: 88 km