Een iets betere wereld / A slightly better world

Fietsend door Afrika was het soms moeilijk om een gevoel van moedeloosheid over de toekomst van dit continent van me af te slaan. De armoede, de corruptie, de onwetendheid en de rotzooi vlogen me regelmatig naar de keel. Hoofdschuddend fietste ik het ene moment langs enorme protserige standbeelden, en het volgende moment langs de zoveelste door buitenlandse NGO’s gefinancierde school of waterput. Een ongrijpbaar iets lijkt vooruitgang in de weg te staan. Dit is dan wel weer een dankbaar gespreksonderwerp voor reizigers. Is het koloniale verleden de reden? Het klimaat? Westerse ambitie versus Afrikaanse berusting?

In ieder geval worden er nog steeds op grote schaal beschermde dieren afgeschoten en sterven kinderen bij gebrek aan basale hygiëne en beschermingsmaatregelen massaal door aandoeningen als diarree en malaria. Organisaties als het Wereld Natuur Fonds en Artsen zonder Grenzen pakken deze problemen in mijn ogen doelgericht aan zonder dat er geld aan de lokale strijkstok blijft hangen. Voor een iets betere wereld dus. Op basis van wat is binnengekomen en toegezegd komt het totaalbedrag dat ik naar deze organisaties toe mag sluizen op 5.400 euro, waarvan 2.300 euro voor het WNF en 3.100 euro voor Artsen zonder Grenzen. Heel veel dank aan alle sponsors! Mijn rekeningnummer is overigens 7544184 (t.a.v. M Koenen).

Voor de meeste West-Afrikanen was ik overigens een raadsel. Waarom zou je als rijke Westerling op een fiets gaan zitten en je in het zweet werken in onherbergzame regionen? Als ze me niet voor gek verklaarden, leken ze wel een zeker respect voor me te hebben. Dit is misschien de reden dat ik nooit steekpenningen hoefde te betalen bij grensovergangen en politie checkpoints. In mijn ogen is fietsen de mooiste manier om een land te zien. Snel genoeg om elke dag verzekerd te zijn van een onderkomen, voedsel en een geldig visum. Langzaam genoeg om deel uit te maken van het landschap (wat zweveriger klinkt dan ik het bedoel). En erg klimaat neutraal natuurlijk. Maar voor het gemak gaf ik meestal als reden dat ik geen rijbewijs heb (wat ook waar is).

En wat doe ik nooit meer:
- Ongefilterd kraanwater drinken in de 3e wereld, of thee zonder suiker
- Fietsen in Nigeria (levensgevaarlijk)
- Zo lang alleen op reis (in m’n eentje reizen was niet altijd leuk of makkelijk. Het maakt de dieptepunten dieper, en de hoogtepunten slechts een enkele keer hoger. Mijn reislust was blijkbaar net iets groter dan mijn behoefte aan gezelschap. Maar de volgende keer samen als het even kan)

En heb ik nog iets geleerd over de nut van het bestaan, of andere Grotere Inzichten gekregen? Niet echt. En ben ik Mezelf tegengekomen? (iets waar de verkoper van mijn fiets me voor waarschuwde met een omineuze blik in zijn ogen) Waarschijnlijk wel. Op een reis als deze zijn er nou eenmaal momenten dat je tamelijk ver uit je comfort zone wordt geschopt. Soms verbaas je dan jezelf met wat je kunt weerstaan, en andere momenten moet je toegeven dat je gewoon een Westers luxedier bent zonder eindeloos geduld of mededogen.

Voor degenen die zelf denken aan een fietstochtje door West Afrika en op zoek zijn naar praktische info: aan mijn blog heb je waarschijnlijk geen fluit, maar mail me gerust.

En sta je versteld van mijn evenwichtige en immer positieve berichten op dit weblog, weet dan dat ik reeds geruime tijd al mijn ellende tentoonspreid op m’n andere blog: www.waarbenikinhemelsnaamaanbegonnen.blogspot.com

Bedankt voor het digitaal meereizen!


- - -


While cycling through Africa it was hard to shake off a sense of despondency about the future of this continent every now and then. The poverty, corruption, ignorance and general mess regularly just seemed to be too much to take. One moment I could pass huge gaudy statues, and the next moment the umpteenth foreign NGO-funded well or school. Some elusive thing seems to stand in the way of progress. This makes for a returning topic of conversation for travelers. Is it the colonial past? The climate? Western ambition versus African resignation?

In any case, there are still vast numbers of protected animals being shot and children dying from diseases such as diarrhea and malaria in the absence of basic hygiene and protective measures. Organizations like the World Wildlife Fund and Doctors without Borders address these problems effectively without local misappropriation of funds. For a slightly better world. Based both on what has come in and is committed, the total amount I’m lucky enough to donate to these organizations amounts to 5.400 euros, of which 2.300 euros for WWF and 3.100 euros for Doctors without borders. Many thanks to all sponsors! (my account: IBAN: NL06INGB0007544184, BIC: INGBNL2A)

For most West Africans I was a mystery. Why would a wealthy Westerner hop on a bicycle and toil in these inhospitable regions? If they didn’t think I was stark raving mad, they did seem to have a certain respect for me. This is perhaps the reason I never had to pay bribes at border crossings and police checkpoints. To me cycling is the best way to really see a country. Fast enough to be more or less assured of shelter, food and a valid visa. Slow enough to really be a part of the landscape (which sounds more new age then it should). And very climate neutral of course. But for convenience sake I usually just said that I don’t have a driver's license (which is also true).

Some things I hope to never do again:
- Drinking unfiltered tap water in the third world, or tea without sugar
- Cycling in Nigeria (far too dangerous)
- Traveling alone for this long (traveling on my own was not always fun or easy. It tends to makes the lows lower and the highs only rarely higher. My need to travel was apparently slightly bigger than my need for companionship. But next time I hope to do it together if possible)

And did I learn something about the meaning of life, or other Greater Insights? Not really. And did I hit the brick wall of my own boundaries? (something the guy who sold me my bike warned me about with an ominous look in his eyes) I probably did. On a trip like this you regularly get kicked pretty far out of your comfort zone. Sometimes you amaze yourself with what you can withstand, and other times you just have to admit you're a Western comfort creature without infinite patience or compassion.

For those who are thinking about a little cycling trip through West Africa and looking for practical info: you won’t find much here, but feel free to contact me.

And for those who are amazed by my ever positive and balanced messages on this blog, know that I have been freely venting my frustrations and misery on my other blog: www.whatinheavensnamehaveigotmyselfinto.blogspot.com

Thanks for virtually accompanying me!

Epiloog / Epilogue

Mijn fiets was niet alleen blijven steken in Casablanca, er was ook een zeecontainer bovenop gezet (zo zag mijn trouwe tweewieler er althans uit). Dus met enige vertraging en een nieuw achterwiel vertrokken Michael en ik vanuit Mainz om ruim 400 kilometer de Rijn te volgen naar de Nederlandse grens. Langs kasteeltjes, vakwerk huisjes, Biergartens en schrikbarend veel andere tourfietsers. Ondertussen genoot ik van het heerlijk milde klimaat, de afwezigheid van insecten, kraanwater, zaken als pizza en pannenkoeken, en de gastvrijheid van vrienden en familie.

Helaas moest ik in de eerste Nederlandse plaats die we bereikten afscheid nemen van Michael aangezien hij een bruiloft op het programma had staan. Mijmerend over de afgelopen 9 maanden fietste ik rustig verder. En na 3 paar remblokjes, 2 kettingen, 2 buitenbanden, 1 binnenband, 1 remkabel en dus 1 achterwiel versleten te hebben, fietste ik gisteren weer de vertrouwde Michelangelostraat in, waar mijn ouders onder een enorm FINISH spandoek geduldig zaten te wachten.

In het volgende en laatste berichtje: in hoeverre de wereld iets beter gemaakt kan worden, oftewel het Eindbedrag.


- - -


My bike was not only stranded in Casablanca, it had also been buried under a sea container (at least that was how it looked when it arrived in Frankfurt a day later). So with some delay and a new rear wheel Michael and I set out to follow the Rhine to the Dutch border. Cycling past castles, timberframe houses, beer gardens and MANY other touring cyclists. Meanwhile, I enjoyed the wonderful mild climate, the absence of insects, tap water, things like pizza and pancakes, and the hospitality of friends and family.

Unfortunately I had to say goodbye to Michael in the first Dutch place we reached because he had a wedding on the program. Musing over the past 9 months I peacefully rode on. And after wearing out 3 pairs of brake pads, 2 chains, 2 tires, 1 inner tube, 1 brake cable and a rear wheel, I yesterday turned the corner of my home street, where my parents sat patiently waiting under a huge FINISH banner.

In the next and final update: making the world a slightly better place, or how much money I actually raised with this thing.



Met Michael (en geleende mountainbike)
With Michael (and borrowed mountainbike)


Veel kasteeltjes langs de Rijn
Lots of castles near the Rhine


Panta rhei


Duitse flora en fauna
German flora and fauna


Terug!
Back!




day 287 Mainz - Bad Salzig: 75 km
day 288 Bad Salzig - Cologne/Keulen: 134 km
day 289 Cologne/Keulen - Krefeld: 87 km
day 290 Krefeld - Millingen aan de Rijn: 137 km
day 291 Millingen aan de Rijn - Nijmegen: 35 km
day 292 Nijmegen - Maarssen: 116 km
day 293 Maarssen - Amsterdam: 52 km

Op bezoek bij verre familie / Visiting distant relatives

Het lijkt al weer een eeuwigheid geleden dat ik de in nevelen gehulde Mount Cameroon tot een bescheiden 1000 meter hoogte opfietste. Vooral om de volgende dag, na een heerlijk koele nacht in een nette Katholieke missie, weer eens ouderwets naar beneden te kunnen scheuren. Het regenseizoen was ondertussen ruimschoots begonnen, maar ik heb het voor elkaar gekregen om sinds Ghana geen bui meer op mijn fietsende hoofd te krijgen. Hierdoor wellicht wat overmoedig geworden besloot ik in Kameroen weer eens een stukje onverhard te proberen. Binnen no time liep ik vast in kleiige modder die in combinatie met grind weer eens serieuze kettingproblemen gaf. Mijn fiets voortduwend langs vastgelopen vrachtwagens kwam ik tot de conclusie gewoon een simpele asfaltfietser te zijn.

De verder aangenaam gladde wegen deelde ik met personenauto’s volgepropt met bananen, afgedankte Connexxion bussen, en vooral een verontrustende hoeveelheid opleggers met tonnen tropisch hardhout. De houtkap wordt niet onder stoelen of banken gestoken (het staat op het papiergeld), maar langs de weg is het fijn groen en weelderig gehouden.

En toen was ik bij m’n bestemming: Mefou National Park, waar sinds ruim 10 jaar chimpansees, gorilla’s en kleiner spul wordt opgevangen. De dieren die binnenkomen zijn vooral baby’s die slachtoffer zijn van de handel in illegale huisdieren. Vaak nog met wonden van de lading hagel bedoeld voor de ouders die voor het vlees worden afgeschoten. Ik hielp voornamelijk met de verzorging van 14 jonge chimpansees: de binnen- en buitenverblijven schoonmaken, fruit en melk bereiden, fles geven, dat soort dingen. En natuurlijk een beetje kietelen en gevlooid worden. Ik had verwacht in een legioen vrijwilligers te belanden, maar het park wordt vrijwel volledig door Kameroenesen gerund. Kathy, Maryann, Robin en Robyn, vier bevlogen dames (allen ruim 2 keer zo oud als ik) waren de andere Westerse helpers, met wie het gelukkig prima klikte. Toch wel bijzonder om te dineren met 2 baby chimps aan tafel en in de hoek een licht gehandicapte aap innig verstrengeld met een paar katten. De tijd vloog voorbij, en voor ik het wist was het tijd om m’n fiets provisorisch in te pakken en te hopen dat ie de vliegreis naar Europa zou overleven.

Van de armste en meest achtergebleven regio ter wereld naar het welvarende, schone, ordentelijke, veilige en vooral anonieme Duitsland. Heerlijk. Om straks samen met Michael die ik op m’n eerste dag in Senegal tegenkwam (die van het opklapbare surfbord) de laatste kilometers naar Amsterdam te fietsen. De omgekeerde cultuurschok tegengaan enzo. Moet wel nog even wachten op mijn fiets die in Casablanca is blijven steken...


- - -


It seems an eternity ago I pedaled up mist-shrouded Mount Cameroon to a modest 1000 meters altitude. Mainly for the purpose of enjoying the next day, after a nice cool night in a nice Catholic mission, what probably was the fastest en longest descent on the African leg of my trip. The rainy season was now in full swing, but all the way since Ghana I somehow managed to keep my cycling head dry. Guess that was the reason I decided to try an unpaved road again. In no time I got stuck in clayey mud which combined with gravel once again gave serious chain issues. Pushing my bike past stalled trucks I resolved to be just a simple asphalt cyclist.

The remaining roads, being pleasantly smooth, I shared with cars stuffed with bananas, discarded Dutch buses, and more than anything else with a disturbing amount of trailers with tons of tropical hardwoods. The logging is not kept a secret (being proudly printed on the paper currency), but they manage to keep the roadside scenery nicely lush and green.

And then I stumbled upon my destination: Mefou National Park, where since more than 10 years chimps, gorillas and smaller primates are given a safe place to live. The animals that come in are mostly babies who are victims of the illegal pet trade. Often still with pellet wounds of the buckshot meant for their parents who are being slaughtered for their meat. I mainly helped with the care of 14 young chimpanzees: cleaning the enclosure and satellite cage, preparing fruit and milk, bottle feeding them, and more of the sort. And of course some chimp tickling and being groomed. I expected to end up in a legion of volunteers, but the park is almost completely run by Cameroonians. Kathy, Maryann, Robin and Robyn, four driven women (all twice my age), were the other Western volunteers, and proved to be pleasant company. Quite something to be having dinner with 2 baby chimps at the table and in the corner a slightly handicapped monkey curled up with a few cats. Time flew by and before I knew it I had to up pack my bike and hope that it would survive the flight to Europe.

From the poorest and most underdeveloped region in the world to prosperous, clean, orderly, safe and most of all anonymous Germany. Like it! Seemed like a good idea to do the last few kilometers on European soil, softening the reverse culture shock and everything. I'm teaming up with Michael who I met on my first day in Senegal (the guy with the foldable surfboard). We only have to wait for my bike which got stuck in Casablanca...



Groen…
Green…


… en heuvelig
… and hilly


Ben er bijna…
Almost there…


… en helemaal! (nu met chimp proof kapsel)
… definitely there! (now with chimp proof haircut)


Emily


Miel, Belinga, Max


Chimp baby Aicha, de dag- (en nacht-) taak van Maryann en Robyn
Chimp baby Aicha, a fulltime job for Maryann and Robyn


Bijna thuis!
Feels like home!




day 245 Limbe (Kameroen) - Buea: 36 km
day 246 Buea - Kumba: 81 km
day 247 Kumba - Loum: 44 km
day 248 Loum - Edea: 165 km
day 249 Edea - Boumnyebel: 96 km
day 250 Boumnyebel - Yaoundé: 97 km
day 252 Yaoundé - Mefou NP: 42 km