Zoef! door de Sahara / Zoof! through the Sahara

De genadeloze tegenwind hield 5 lange dagen aan. Het zand zat overal en werd met elke tegemoetkomende vrachtwagen als hagel in ons gezicht gesmeten. Na een dag lang voortploeteren (volgens Mark zijn zwaarste fietsdag ooit, dus dat zegt wat) waren we bij lange na niet bij ons doel en aardig door onze voorraden heen. Dus dan maar een campervan aangehouden. Deze bevatte gelukkig een joviale Duitser die, na ons voor gek verklaard te hebben, enige liters water doneerde.
De vorige nacht hadden we naast een ommuurde telecommast gekampeerd (beschutting in een verder beschuttingloos landschap), en dat leek ons nu weer een goed plan. Bij het naderen van zo’n toren kwam er een wat sjofele meneer aangelopen die de bewaker van het geheel bleek te zijn, en voor we het wisten zaten we in zijn zelfgetimmerde hutje te genieten van thee, brood en een omelet. We mochten in zijn hutje slapen, terwijl hij zich in een elektriciteitshokje zou terugtrekken, maar dat vonden we wat al te gortig. Dus dit keer ONDER de mast gekampeerd. Als schamele tegenprestatie wat pasta voor hem gemaakt, die hij deelde met een bezoekende visser die ons weer wat van een overheerlijk appel/banaan/limoendrankje gaf. De rest van de avond bij een kampvuurtje sterren gekeken en nog veel meer zoete thee gedronken. De volgende ochtend kwam een dromedarisdrijver op bezoek, zodat ik nu weet hoe verse dromedarismelk smaakt (lekker!).
In mijn vorige berichtje was ik een beetje bozig over de Marokkaanse mentaliteit, maar dit was echt ongeëvenaarde gastvrijheid, die met elke kilometer leek toe te nemen.

En toen was er opeens wind in de juiste richting. Rond de 35 km/u over kaarsrechte en pannenkoekplatte wegen voorttrappend ging het door heel veel meer stenige woestenij. Af en toe een dromedaris op de weg, verder weinig afleiding en dus gelegenheid om er stevig op los te mijmeren. Nog steeds zeer weinig accommodatie dus tijd voor improvisatie. Met een Frans fietskoppel dat 10 kg aan muziekinstrumenten meezeulde op de vloer van een restaurantje geslapen en 2 nachten daarna in een achterafkamertje van een pompstation.

Zal je net zien: heb je een goede daad verricht door een Marokkaan met een lekke band maar zonder pomp weer op weg te helpen, krijg je een paar uur later zelf een lekke band. Nog geen lekke achterband gehad, en nu zat er nota bene een scheur in de peperdure onverwoestbare buitenband! Mogelijk dat de muizen die ons de voorafgaande nacht gezelschap hielden een afwijkend dieet hebben. Altijd gedacht dat een lekke band plakken in de volle woestijnzon verschrikkelijk zou zijn, maar dat viel mee. Het betekende wel dat we een omweg moesten maken om een nieuwe buitenband, ter waarde van een verontrustende 6 euro, te scoren. Ook een excuus voor een rustdag na 12 dagen voortjakkeren (nota bene zonder zadelpijn, een geheel nieuwe ervaring voor mij, dankzij mijn lederen (sorry WNF) zadel en (steeds spaarzamer) gebruik van een beschermend zalfje).

Verder langs eindeloze stenige vlakte, soms oranje, soms wit. Een paar dagen met een rode laag vetplantjes. Vaak met de oceaan in de verte, waardoor het mogelijk is in de woestijn wakker te worden in een zwaar bedauwde tent. En 1 of 2 keer per dag langs een politiepost waar netjes onze paspoortgegevens worden opgeschreven, dit alles in verband met de betwiste status van de Westelijke Sahara. De over het algemeen zeer vriendelijke politiebeambten raden ons dringend af langs de weg te kamperen, maar ja, als er geen accommodatie is moet je wel.

Gisteren na bijna 4 uur grensbeslommeringen aangekomen in Mauretanië. Niet alleen worden handmatig en in 6-voud alle paspoortgegevens opgeschreven, ook moet er een paar kilometer troosteloos niemandsland worden overwonnen. Tussen langzaam door rul zand voortploegende vrachtwagens en uitgebrande autowrakken duwden we onze fietsen voort in de brandende zon. In Mauritanië wachtte gelukkige een nieuwe gladde asfaltweg, en waren we net op tijd om de langste trein ter wereld voorbij te zien komen. Ons nieuwe jaar begint met een paar stevige fietsdagen door klassieke woestijn, op weg naar de hoofdstad.


- - -


The relentless headwinds kept slowing us down for 5 long days. With every passing vehicle the sand was thrown in our faces like hail, and some stretches the road was only partly visible under the dunes. After what according to Mark was his toughest cycling day ever (and that’s something) we were sure never to reach our destination before the dark. Pretty much at the end of our supplies we flagged down a campervan that luckily produced a jovial German who, after proclaiming we were crazy, donated a royal amount of water. Having found that walled telecom towers present a good shelter from the wind we approached one and crossed paths with a rather shabby looking fellow carrying some plants. This turned out to be the guard of this particular tower, and before we knew it we were enjoying a tea and some omelet in his self made shelter. He offered his home for the night and would himself retreat to a tiny power shack. This was a bit too much, so this time we camped right underneath the tower. The rest of the evening we spent stargazing around a little campfire and drinking lots of sweet tea. Next morning we resumed this activity (without the stargazing) with a visiting camel shepherd, so now I know how fresh camel milk tastes (good!).
OK, last time I was quite harsh on the Moroccan mentality, but this was some amazing hospitality, which we seemed to encounter more on the way South.

And suddenly the wind blew in the right direction. Pedaling with a comfortable 35 km/h over endless flat and straight roads through endless stony desert. Every now and then a camel on the road, but not much else in the way of distraction, so quite a bit of time to let the mind wander a bit. Still very little accommodation, so time to improvise. With a French couple who were hauling 10 kg of musical instruments we slept on the floor of a soon opening restaurant, and 2 nights after that in a back room of a pump station.

You’ll always see: a few hours after helping a Moroccan guy with a flat tire but without a pump, you’ll get a flat tire yourself. And a weird one: a tear in my very expensive, indistructibale rear outer tire which didn’t have any punctures yet. Maybe the mice that kept us company the night before had something to do with that. Anyway, it meant making a detour for a new outer tire that cost me a disturbing 6 euros. Also an excuse to take a rest day after 12 days of serious pedaling, and that without saddle pain! (all thanks to my leather (sorry WWF) saddle and the use of protective cream).

More endless stony plains, sometimes orange, sometimes red or white. And once or twice a day a police checkpoint where our passport info is neatly written down, all because of the disputed status of the Western Sahara. The friendly police officials warn us to stick to formal accommodation, but when there’s none within a day’s ride, wild camping is the only alternative. And no better place to count falling stars than in the middle of Saharan nowhere.

Yesterday we entered Mauretania. Besides endless border formalities, this involved pushing our bikes through the depressing 3 kilometers of no man’s land that separates these countries, the burned out car wrecks eerie warnings not to stray too far from the many weaving trails. After this a new road led us through some nice desert scenery and we were just in time to witness world’s longest train passing by. Our new year will start with a couple of big and very sandy days to reach Mauritania’s capital.




Wildkamperen, daarom dus
Wild camping, that’s why


Nooit meer thee zonder suiker
No more tea without sugar for me


Dromedaris op de weg
Camel on the road


Lunch met uitzicht op 1e kerstdag
Lunch with a view on Christmas day


Woestijnflora
Desert flora


Wildkamperen, daarom dus, deel 2
Wild camping, that’s why, part 2


Zoef!
Zoof!



day 91 Tan-Tan - Next to the N1 about 20 km before Sidi Akhfenir: 102 km
day 92 Next to the N1 about 20 km before Sidi Akhfenir - Next to the N1 between Sidi Akhfenir and Tarfaya: 76 km
day 93 Next to the N1 between Sidi Akhfenir and Tarfaya - Tarfaya: 50 km
day 94 Tarfaya - Laayoune Plage (Western Sahara): 135 km
day 95 Layoone Plage - Boujdour/Bu Jaydur: 171 km
day 96 Boujdour/Bu Jaydur - Oued Lakraa: 182 km
day 97 Oued Lakraa - Dakhla/Dajla: 188 km
day 99 Back on N1 at turnoff to Dakhla - Next to the N1 between El Aroub and Complexe Barbas: 115 km
day 100 Next to the N1 between El Aroub and Complex Barabas - Complexe Barbas: 141 km
day 101 Complexe Barbas - Nouadhibou (Mauretania): 151 km