Cultuurschok / Culture shock

Ik heb alle symptomen: 1. Een algeheel gevoel van ongemakkelijkheid over alles wat net even anders is. 2. Het liefst blijf ik in mijn kamer (en aan kamperen moet ik al helemaal niet denken). 3. Ik ervaar een warm gevoel van opluchting als ik een Westers gezicht zie.

Na mijn vorige berichtje vanuit de McDonalds net over de grens tussen Gibraltar en Spanje fietste ik met Louis & Lysanne naar havenplaats Algeciras en kon ik op dit bescheiden afstandje mijn 5000e kilometer wegtrappen. Tijd voor wat nieuws: MAROKKO. Fantastische landschappen, gastvrije mensen, heerlijk eten, veel zon, kortom: dit zou wel eens aangenaam kunnen worden.

Na het afscheid van het olijke Canadese 2-tal en een probleemloze oversteek fietste ik al na een paar kilometer over een mooi binnendoor weggetje langs geitjes, ezels en door koeien voortgetrokken ploegen. Iedereen groet vrolijk terug en ik krijg alle ruimte op het prima wegdek. Een prima eerste dag!

Maar alle hawkers, hurktoiletten, koude douches, licht suïcidale bestuurders van taxi’s en bussen, dierlijke kadavers op en langs de weg, de algehele rotzooi, het wakker worden door de muezzin, maar vooral de overdosis aandacht zijn behoorlijk wennen. Overgangen: altijd lastig voor mij.

Wel had ik het geluk snel weer wat fietsend gezelschap te treffen. Twee maanden Europa en maar een paar fietsers gezien, nu op de 2e dag in Marokko al drie. Eerst ras Amsterdammer Jerry die in 5 weken van Málaga naar Marrakech fietst. Samen door groene valleien over de uitlopers van het Rif gebergte getrapt en ’s avonds samen de hawkers getrotseerd. Ook erg handig om iemand te hebben die op je fiets let terwijl je over de prijs van je kamer onderhandeld. Dezelfde dag mierzoete thee gedronken met een Spaans/Belgisch koppel dat met hun 3-jarige dochter in een aanhangwagentje de wereld rondfietst.

Nu in de hoofdstad van Marokko, de eerste plek waar ik een beetje met rust wordt gelaten. Vandaag een kleine bureaucratische overwinning behaald: een visum voor Mauritanië dat NIET vandaag ingaat en toch een maand geldig is. Ik had de mazzel dat ik vanochtend bij de ambassade mijn schriftelijke pleidooi (in het Frans) kon laten checken door een Belgisch echtpaar. Heel Maartenesk stond ik vanmiddag voor een dichte deur: op vrijdag gaat de boel eerder dicht. Geen gehoor bij bellen, dus maar aangebeld bij de poort van de ambassade zelf. Een zeer net uitgedoste donkere meneer doet open, waarschijnlijk een soort van conciërge maar had de ambassadeur zelf kunnen zijn. Wijst op zijn grote gouden horloge dat ik toch echt te laat ben. Ik doe alsof ik nog slechter Frans spreek dan ik al doe en kijk vooral erg moeilijk. Het werkt want hij neemt mijn bonnetje aan en komt even later terug met mijn paspoort MET de juiste data. Joechei!


- - -


I’ve got all the symptoms: 1. A general feeling of discomfort with everthing that’s somehow slightly different. 2. I want to stay in the security of my room all day long (not even thinking about camping). 3. I experience a warm feeling of relief when seeing a Western face.

After my last message from the McDonalds just across the border between Gibraltar and Spain Louis, Lysanne en me cycled to harbor town Algeciras clocking in my 5000th kilometer. Time for something new: MOROCCO. Amazing landscapes, hospitable people, great food, lots of sunshine: this should be good.

After having to say goodbye to my Canadian friends and a hassle-free ferry ride I found myself on a scenic back road after only a few kilometers. Lots of lifestock, including cows and horses pulling ploughs. Everyone greets me back and I get plenty of space on the surprisingly ok tarmac. A fine first day!

However, all the hawkers, squat toilets, cold showers, suicidal taxi and bus drivers, roadside cadavers, the general mess, the muezzin waking me up, but above all the overdose of attention are still quite overwhelming. Transitions: never easy for me.

After only meeting a handful of cyclists in Europe, I already had met 3 on the second day on this new continent. First Jerry who happened to be from Amsterdam too, cycling from Málaga to Marrakech. A nice day pedaling through green valleys and over the edges of the Rif mountains and a pleasant evening evading hawkers and eating funky Moroccan food. Same day we had a roadside break for some super sweet tea with a Spanish/Belgian couple traveling with their 3-year old daughter (the guy had stayed in Sevilla at the same WarmShower hosts as I did, it’s a small cycling world).

Yesterday I arrived at the capital, the first place where I don’t stand out like a sore thumb. Not a touristic highlight but the stage of a small bureaucratic victory: a Mauritanian visa that doesn’t immediately start and still will be valid for a 1 month period. I was lucky enough to meet a Belgium couple at the embassy this morning who could proofread my written apply (in French). Without much hope after the extremely unfriendly guy who snatched the necessary papers out of my hands, I returned to the embassy this afternoon only to find it closed. @#&! Since no one picks up the phone I try the main gate. A very neatly dressed black man peaks out and subsequently points at his giant gold watch making it very clear that I’m too late and have to wait until Monday. I act very helpless and try to look quite flabbergasted which doesn’t need much effort. He takes my receipt and closes the gate again. Could this be the ambassador himself? Anyway, he returns with my passport AND the requested entry and exit dates! Woohoo! Time for some celebratory couscous which curiously enough is only served on Fridays (plus one of the best banana shakes ever).



Het donkere continent wacht
The dark continent is waiting


Eerste kilometers in Marokko
First kilometers in Morocco


Eerste 'hotel'
First 'hotel'


Jerry


Prima wegen
Fine roads


Vissers in Rabat
Fishermen in Rabat



day 61 Gibraltar - Algeciras: 26 km
day 63 Tanger-Mediterranée (Morocco) - Tetouan: 63 km
day 64 Tetouan - Ouezzane: 132 km
day 65 Ouezzane - Kenitra: 136 km
day 66 Kenitra - Rabat: 42 km