Een iets betere wereld / A slightly better world

Fietsend door Afrika was het soms moeilijk om een gevoel van moedeloosheid over de toekomst van dit continent van me af te slaan. De armoede, de corruptie, de onwetendheid en de rotzooi vlogen me regelmatig naar de keel. Hoofdschuddend fietste ik het ene moment langs enorme protserige standbeelden, en het volgende moment langs de zoveelste door buitenlandse NGO’s gefinancierde school of waterput. Een ongrijpbaar iets lijkt vooruitgang in de weg te staan. Dit is dan wel weer een dankbaar gespreksonderwerp voor reizigers. Is het koloniale verleden de reden? Het klimaat? Westerse ambitie versus Afrikaanse berusting?

In ieder geval worden er nog steeds op grote schaal beschermde dieren afgeschoten en sterven kinderen bij gebrek aan basale hygiëne en beschermingsmaatregelen massaal door aandoeningen als diarree en malaria. Organisaties als het Wereld Natuur Fonds en Artsen zonder Grenzen pakken deze problemen in mijn ogen doelgericht aan zonder dat er geld aan de lokale strijkstok blijft hangen. Voor een iets betere wereld dus. Op basis van wat is binnengekomen en toegezegd komt het totaalbedrag dat ik naar deze organisaties toe mag sluizen op 5.400 euro, waarvan 2.300 euro voor het WNF en 3.100 euro voor Artsen zonder Grenzen. Heel veel dank aan alle sponsors! Mijn rekeningnummer is overigens 7544184 (t.a.v. M Koenen).

Voor de meeste West-Afrikanen was ik overigens een raadsel. Waarom zou je als rijke Westerling op een fiets gaan zitten en je in het zweet werken in onherbergzame regionen? Als ze me niet voor gek verklaarden, leken ze wel een zeker respect voor me te hebben. Dit is misschien de reden dat ik nooit steekpenningen hoefde te betalen bij grensovergangen en politie checkpoints. In mijn ogen is fietsen de mooiste manier om een land te zien. Snel genoeg om elke dag verzekerd te zijn van een onderkomen, voedsel en een geldig visum. Langzaam genoeg om deel uit te maken van het landschap (wat zweveriger klinkt dan ik het bedoel). En erg klimaat neutraal natuurlijk. Maar voor het gemak gaf ik meestal als reden dat ik geen rijbewijs heb (wat ook waar is).

En wat doe ik nooit meer:
- Ongefilterd kraanwater drinken in de 3e wereld, of thee zonder suiker
- Fietsen in Nigeria (levensgevaarlijk)
- Zo lang alleen op reis (in m’n eentje reizen was niet altijd leuk of makkelijk. Het maakt de dieptepunten dieper, en de hoogtepunten slechts een enkele keer hoger. Mijn reislust was blijkbaar net iets groter dan mijn behoefte aan gezelschap. Maar de volgende keer samen als het even kan)

En heb ik nog iets geleerd over de nut van het bestaan, of andere Grotere Inzichten gekregen? Niet echt. En ben ik Mezelf tegengekomen? (iets waar de verkoper van mijn fiets me voor waarschuwde met een omineuze blik in zijn ogen) Waarschijnlijk wel. Op een reis als deze zijn er nou eenmaal momenten dat je tamelijk ver uit je comfort zone wordt geschopt. Soms verbaas je dan jezelf met wat je kunt weerstaan, en andere momenten moet je toegeven dat je gewoon een Westers luxedier bent zonder eindeloos geduld of mededogen.

Voor degenen die zelf denken aan een fietstochtje door West Afrika en op zoek zijn naar praktische info: aan mijn blog heb je waarschijnlijk geen fluit, maar mail me gerust.

En sta je versteld van mijn evenwichtige en immer positieve berichten op dit weblog, weet dan dat ik reeds geruime tijd al mijn ellende tentoonspreid op m’n andere blog: www.waarbenikinhemelsnaamaanbegonnen.blogspot.com

Bedankt voor het digitaal meereizen!


- - -


While cycling through Africa it was hard to shake off a sense of despondency about the future of this continent every now and then. The poverty, corruption, ignorance and general mess regularly just seemed to be too much to take. One moment I could pass huge gaudy statues, and the next moment the umpteenth foreign NGO-funded well or school. Some elusive thing seems to stand in the way of progress. This makes for a returning topic of conversation for travelers. Is it the colonial past? The climate? Western ambition versus African resignation?

In any case, there are still vast numbers of protected animals being shot and children dying from diseases such as diarrhea and malaria in the absence of basic hygiene and protective measures. Organizations like the World Wildlife Fund and Doctors without Borders address these problems effectively without local misappropriation of funds. For a slightly better world. Based both on what has come in and is committed, the total amount I’m lucky enough to donate to these organizations amounts to 5.400 euros, of which 2.300 euros for WWF and 3.100 euros for Doctors without borders. Many thanks to all sponsors! (my account: IBAN: NL06INGB0007544184, BIC: INGBNL2A)

For most West Africans I was a mystery. Why would a wealthy Westerner hop on a bicycle and toil in these inhospitable regions? If they didn’t think I was stark raving mad, they did seem to have a certain respect for me. This is perhaps the reason I never had to pay bribes at border crossings and police checkpoints. To me cycling is the best way to really see a country. Fast enough to be more or less assured of shelter, food and a valid visa. Slow enough to really be a part of the landscape (which sounds more new age then it should). And very climate neutral of course. But for convenience sake I usually just said that I don’t have a driver's license (which is also true).

Some things I hope to never do again:
- Drinking unfiltered tap water in the third world, or tea without sugar
- Cycling in Nigeria (far too dangerous)
- Traveling alone for this long (traveling on my own was not always fun or easy. It tends to makes the lows lower and the highs only rarely higher. My need to travel was apparently slightly bigger than my need for companionship. But next time I hope to do it together if possible)

And did I learn something about the meaning of life, or other Greater Insights? Not really. And did I hit the brick wall of my own boundaries? (something the guy who sold me my bike warned me about with an ominous look in his eyes) I probably did. On a trip like this you regularly get kicked pretty far out of your comfort zone. Sometimes you amaze yourself with what you can withstand, and other times you just have to admit you're a Western comfort creature without infinite patience or compassion.

For those who are thinking about a little cycling trip through West Africa and looking for practical info: you won’t find much here, but feel free to contact me.

And for those who are amazed by my ever positive and balanced messages on this blog, know that I have been freely venting my frustrations and misery on my other blog: www.whatinheavensnamehaveigotmyselfinto.blogspot.com

Thanks for virtually accompanying me!