Cultuurschok / Culture shock

Ik heb alle symptomen: 1. Een algeheel gevoel van ongemakkelijkheid over alles wat net even anders is. 2. Het liefst blijf ik in mijn kamer (en aan kamperen moet ik al helemaal niet denken). 3. Ik ervaar een warm gevoel van opluchting als ik een Westers gezicht zie.

Na mijn vorige berichtje vanuit de McDonalds net over de grens tussen Gibraltar en Spanje fietste ik met Louis & Lysanne naar havenplaats Algeciras en kon ik op dit bescheiden afstandje mijn 5000e kilometer wegtrappen. Tijd voor wat nieuws: MAROKKO. Fantastische landschappen, gastvrije mensen, heerlijk eten, veel zon, kortom: dit zou wel eens aangenaam kunnen worden.

Na het afscheid van het olijke Canadese 2-tal en een probleemloze oversteek fietste ik al na een paar kilometer over een mooi binnendoor weggetje langs geitjes, ezels en door koeien voortgetrokken ploegen. Iedereen groet vrolijk terug en ik krijg alle ruimte op het prima wegdek. Een prima eerste dag!

Maar alle hawkers, hurktoiletten, koude douches, licht suïcidale bestuurders van taxi’s en bussen, dierlijke kadavers op en langs de weg, de algehele rotzooi, het wakker worden door de muezzin, maar vooral de overdosis aandacht zijn behoorlijk wennen. Overgangen: altijd lastig voor mij.

Wel had ik het geluk snel weer wat fietsend gezelschap te treffen. Twee maanden Europa en maar een paar fietsers gezien, nu op de 2e dag in Marokko al drie. Eerst ras Amsterdammer Jerry die in 5 weken van Málaga naar Marrakech fietst. Samen door groene valleien over de uitlopers van het Rif gebergte getrapt en ’s avonds samen de hawkers getrotseerd. Ook erg handig om iemand te hebben die op je fiets let terwijl je over de prijs van je kamer onderhandeld. Dezelfde dag mierzoete thee gedronken met een Spaans/Belgisch koppel dat met hun 3-jarige dochter in een aanhangwagentje de wereld rondfietst.

Nu in de hoofdstad van Marokko, de eerste plek waar ik een beetje met rust wordt gelaten. Vandaag een kleine bureaucratische overwinning behaald: een visum voor Mauritanië dat NIET vandaag ingaat en toch een maand geldig is. Ik had de mazzel dat ik vanochtend bij de ambassade mijn schriftelijke pleidooi (in het Frans) kon laten checken door een Belgisch echtpaar. Heel Maartenesk stond ik vanmiddag voor een dichte deur: op vrijdag gaat de boel eerder dicht. Geen gehoor bij bellen, dus maar aangebeld bij de poort van de ambassade zelf. Een zeer net uitgedoste donkere meneer doet open, waarschijnlijk een soort van conciërge maar had de ambassadeur zelf kunnen zijn. Wijst op zijn grote gouden horloge dat ik toch echt te laat ben. Ik doe alsof ik nog slechter Frans spreek dan ik al doe en kijk vooral erg moeilijk. Het werkt want hij neemt mijn bonnetje aan en komt even later terug met mijn paspoort MET de juiste data. Joechei!


- - -


I’ve got all the symptoms: 1. A general feeling of discomfort with everthing that’s somehow slightly different. 2. I want to stay in the security of my room all day long (not even thinking about camping). 3. I experience a warm feeling of relief when seeing a Western face.

After my last message from the McDonalds just across the border between Gibraltar and Spain Louis, Lysanne en me cycled to harbor town Algeciras clocking in my 5000th kilometer. Time for something new: MOROCCO. Amazing landscapes, hospitable people, great food, lots of sunshine: this should be good.

After having to say goodbye to my Canadian friends and a hassle-free ferry ride I found myself on a scenic back road after only a few kilometers. Lots of lifestock, including cows and horses pulling ploughs. Everyone greets me back and I get plenty of space on the surprisingly ok tarmac. A fine first day!

However, all the hawkers, squat toilets, cold showers, suicidal taxi and bus drivers, roadside cadavers, the general mess, the muezzin waking me up, but above all the overdose of attention are still quite overwhelming. Transitions: never easy for me.

After only meeting a handful of cyclists in Europe, I already had met 3 on the second day on this new continent. First Jerry who happened to be from Amsterdam too, cycling from Málaga to Marrakech. A nice day pedaling through green valleys and over the edges of the Rif mountains and a pleasant evening evading hawkers and eating funky Moroccan food. Same day we had a roadside break for some super sweet tea with a Spanish/Belgian couple traveling with their 3-year old daughter (the guy had stayed in Sevilla at the same WarmShower hosts as I did, it’s a small cycling world).

Yesterday I arrived at the capital, the first place where I don’t stand out like a sore thumb. Not a touristic highlight but the stage of a small bureaucratic victory: a Mauritanian visa that doesn’t immediately start and still will be valid for a 1 month period. I was lucky enough to meet a Belgium couple at the embassy this morning who could proofread my written apply (in French). Without much hope after the extremely unfriendly guy who snatched the necessary papers out of my hands, I returned to the embassy this afternoon only to find it closed. @#&! Since no one picks up the phone I try the main gate. A very neatly dressed black man peaks out and subsequently points at his giant gold watch making it very clear that I’m too late and have to wait until Monday. I act very helpless and try to look quite flabbergasted which doesn’t need much effort. He takes my receipt and closes the gate again. Could this be the ambassador himself? Anyway, he returns with my passport AND the requested entry and exit dates! Woohoo! Time for some celebratory couscous which curiously enough is only served on Fridays (plus one of the best banana shakes ever).



Het donkere continent wacht
The dark continent is waiting


Eerste kilometers in Marokko
First kilometers in Morocco


Eerste 'hotel'
First 'hotel'


Jerry


Prima wegen
Fine roads


Vissers in Rabat
Fishermen in Rabat



day 61 Gibraltar - Algeciras: 26 km
day 63 Tanger-Mediterranée (Morocco) - Tetouan: 63 km
day 64 Tetouan - Ouezzane: 132 km
day 65 Ouezzane - Kenitra: 136 km
day 66 Kenitra - Rabat: 42 km

De Rots bereikt! / Made it to the Rock!

In Sevilla werd ik dankzij Warmshowers met open armen ontvangen door Mallorie & Marc, een jong Belgisch stel dat al enkele jaren de Brusselse regen voor de Spaanse zon heeft ingeruild. Onder het genoegzaam geknor van 2 cavia's kon ik fijn fietservaringen en -handigheidjes uitwisselen met Louis & Lysanne, 2 Canadezen die OOK van hun gastvrijheid mochten genieten. Zij vertrokken de volgende dag zuidwaarts, ik hing weer de tourist uit in deze prettige stad met 's avonds tapas en een flamenco optreden.

Een miserabele dag met 8 uur ploeteren door meer kleffe miezer volgde. De dag erna was echter om door een ringetje te halen. Mijn kleren waren binnen no time drooggefietst in een aangenaam zonnetje, en al na een uurtje fietsen zag in de verte ik 2 bekende figuren: de Canadezen! Gezellig samen opgefietst door een fantastisch mooi landschap. Louis & Lysanne zijn beide kok geweest wat hun 2 tassen met voedsel en keukenspul verklaard (en hun cuisine waaraan mijn fastfood pasta niet kan tippen). Ook verder gewoon een zeer plezierig tweetal om mee op te trekken.

Na een mooie klim kwam eergisteren plots de Rots van Gibraltar in zicht, 60 km verder, een magisch momentje. Gisteren kwamen we aan in dit eigenaardige Britse stukje grond, na eerst de landingsbaan te hebben overgestoken. 'S avonds gelijk de Rots vol brutale apen beklommen, en deze mijlpaal met fish & chips gevierd. Vanochtend nog een mooi rondje rond de Rots gefietst door tunneltjes en langs Europa point, het zuidelijkste puntje.


- - -


In Sevilla I recieved a very warm welcome by Mallorie & Marc, a Belgian couple from the Warmshower network, who ALSO hosted Louis & Lysanne, 2 Canadians cycling around the world for 2 years. So lots of cylcle talk and good times.

What followed was another lousy day of very Dutch endless drizzle, while the next day brought just clear skies with great scenery. After only a few kilometers I saw 2 familiar figures: the two Canadians! We joined up for a great day of cycling, talking and lots of picture taking. It's great to have some company on the road for a change! That evening suddenly the Rock of Gibraltar came into view, some 60 kilometers ahead, a magical moment.

Yesterday we arrived at this peculiar little British piece of land, crossed the airstrip, climbed the monkey infested Rock, and celebrated this milestone with fish & chips.



Sevilla


Met Mallorie, Lysanne en Louis


Uitzicht vanuit Ronda
View from Ronda


Nog een paar kilometer
A few kilometers to go


Gibraltar met aap
Gibraltar with monkey



day 56 Lora del Rio - Sevilla: 67 km
day 58 Sevilla - Algodonales: 118 km
day 59 Algodonales - Gaucin: 83 km
day 60 Gaucin - Gibraltar: 67 km

Regen! In Andalusië! / Rain! In Andalucia!

Langs stuwmeertjes, verbaasde hertjes en vooral HEEL veel olijfbomen verder gefietst door Andalusië, met een paar keer de besneeuwde toppen van de Sierra Nevada in de verte.

In de jeugdherberg van Granada kwam ik Mary Margaret tegen, een Amerikaanse die nota bene in Scheveningen studeert, en nu samen met haar Duitse reisgenote en talenwonder Tanja een rondje door Andalusië aan het reizen was. Met z’n drieën de geometrische patronen en tuinen van het fameuze Alhambra complex bewonderd.

De volgende dag vertrok ik met een kleffe miezer uit Granada. Na een bijzonder vervelende afdaling met priemende regen en remblokjes die aan vervanging toe zijn, zag ik aan de kant van de weg een fiets met aanhangwagentje staan en wat uitgestalde kookgerei. Het duurde even voordat ik de eigenaar kon ontwaren. Als een levensgrote kabouter kwam een man met grijs baardje en enorme regencape uit zijn schuilplek onder de bomen gekropen met een stomende mok in z’n hand. Het bleek te gaan om een Deen, van plan de winter aan de Spaanse Costa door te brengen. Leek me wel een mooi karakter, maar ik stond te vernikkelen en het eerste de beste hostel was nog 20 km te gaan. Dus hop verder, en aan zonnige stranden denken.

Hierna volgde een wisselvallige dag die eindigde in het onderkomen van 2 blanke Rastafari bergbeklimmers. Geheel in stijl genoten ze van een biertje en een jointje kijkend naar een Bob Marley video. Ondertussen was de keuken zo’n bende dat me werd aangeraden m’n eigen brandertje te gebruiken om weer eens een ouderwetse pastamaaltijd in elkaar te flansen.

Weer een dag later kwam ik vast te zitten in de klei, die daar waarschijnlijk lag als opmaat voor nieuw wegdek. Nou is klei al iets waar een fiets van vastloopt, helemaal erg is het als het pad vervolgens door gaat over GRIND. Dit betekende het einde van mijn fietsdag, en bij het eerste de beste truckershostel was ik vervolgens 2 uur bezig de klei en steentjes uit alle hoeken en gaten van mijn fiets te pulken.

Tijd voor een rustdag in Córdoba, waar ik de toerist uithing in de tot kathedraal omgebouwde moskee en de vele smalle steegjes. Heel ambitieus was ik van plan vandaag in 1 keer naar Sevilla te fietsen over een fijne vlakke route, maar de hemelen openden zich weer, en na een paar natte uren had ik het wel weer gezien. Tijd om rustig een blog berichtje te typen. En eens te kijken naar mijn voorband die al een paar dagen druk verloor. Inderdaad een piepklein gaatje (de eerste lekke band!), zeker in vergelijking met de enorme doorn die door mijn buitenband bleek te steken.

Morgen dus Sevilla, om dan na dit rondje door Andalusië eindelijk koers te zetten naar Gibraltar.


- - -


Pretty villages, little lakes, surprised deer, the Sierra Nevada in the distance, but mostly LOTS of olive vineyards: Andalucía makes for scenic cycling.

The first touristic stop in Andalucía: Granada with its famous Alhambra. Together with Mary Margaret (from the States but studying in Holland) and Tanja (German language wonder) I spent some time inhaling the culture of this large complex.

Next day I left in a drizzle that soon turned into something slightly more nasty. One more addition to my list of frustrating things in the life of a cyclist: having to hit the brakes in a descent because the rain is just too painfully hitting your face. After one of those descents I noticed a bike with caddy parked near the side of the road with some cooking gear around it. Woohoo, another cyclist! After scanning the immediate surroundings, some 30 meters away a man with a little grey beard and a huge rain cape emerged from his hiding place like a giant hobbit, holding a steaming jug in his hands. He turned out to be from Denmark, on his way to spend the winter at the Spanish coast. I’d liked to talk to him some more but I was getting cold and had to fight the rain for another 20 km’s, ending up in a hostel without means to dry my clothes. According to the hobbit this was the first day in 3 months that it rained here, so who would normally need a radiator to dry clothes?

The following day ended in the hideout of 2 Rastafari mountain climbers. While they were leisurely smoking, drinking and watching a Bob Marley video, I dusted off my stove for another pasta meal.

And then another one for my list: the combination of clay (which seemed to be purposely dumped on a road exclusively for cyclists) and gravel (of which the rest of this road consisted). This was the end of my cycling day. I consequently had to spend 2 hours at the nearest hostel removing all the clay and stones from the various moving parts of my bike.

A welcome resting day in Córdoba 2 days later, where I checked out the Mezquita, a mosque turned into a cathedral. Today I had planned to cycle to Sevilla in 1 day, but again the heavens opened and cut my cycling day short. So time for a blog update, and to take a look at my front tube which had been losing pressure for the last couple of days. My first flat tire! Well not quite flat: only a tiny hole, surely compared to the huge thorn that turned out to be sticking through my outer tire.

So, onto Sevilla tomorrow, last stop on my little loop through Andalucia before finally heading to Gibraltar.



Stuwmeertje
Artificial lake


Sierra Nevada


Veel olijfbomen in Andalusië
Lots of olive trees in Andalucia



Spectaculaire zonsondergang
Spectacular sunset


Alhambra in Granada


Mezquita in Córdoba



day 46 Cañada Morales - Huesa: 107 km
day 47 Huesa - La Peza: 106 km
day 48 La Peza - Granada: 45 km
day 50 Granada - Alhama de Granada: 82 km
day 51 Alhama de Granada - El Chorro: 129 km
day 52 El Chorro - Lucena: 120 km
day 53 Lucena - Córdoba: 102 km
day 55 Córdoba - Lora del Rio: 96 km

Werk aan de weg / Road under construction

De route ging verder door het ruige binnenland van Spanje: bergen, kloven, kale vlakten en cirkelende gieren. En in de lager gelegen delen veel gele bladeren en rode aarde. Heel wat wegsprintende klimgeitjes, konijntjes en eekhoorntjes. Helaas ook weer 3 dagen waardeloos weer, daardoor wel een hoop regenbogen gezien. Op zo’n dag raak ik 100 km mijn water niet aan, de volgende dag ben ik na 60 km al door mijn voorraadje van 2.5 liter heen. Gelukkig kom ik vaak langs dorpsfontijntjes en bronnen langs de weg.

In Frankrijk waren het de Voies Vertes, in Spanje zijn het de Vías Verdes: fietspaden over oude spoorwegen. En dus: meer tunneltjes! Lang, bochtig en vaak zonder licht, dus erg leuk.

Eergisteren fietste ik over een mooie brede weg, volgens de kaart een snelweg, tot een wegversperring roet in het eten gooide. Een mannetje met een geel hesje maakte me duidelijk dat ik absoluut niet om de versperring heen kon, en dat er geen enkel alternatief was om ook maar enigszins in dat deel van Spanje uit te komen dat achter de versperring lag. Over de inderdaad wel erg rustige snelweg teruggefietst naar een toeristisch burchtdorpje dat ten zuiden van deze weg ligt. De dame van de lokale VVV (die ik net voor haar Siësta onderschepte), bevestigde wat de kaart al suggereerde: vanaf dit dorp ging de weg niet verder zuidwaarts. MAAR: ik kon een wandelpad nemen, andere fietsers zouden dit ook hebben gedaan. Waarschijnlijk ging dit om het olympisch mountainbike team, want met mijn volgeladen fiets was dit een nachtmerrie. Rotstrappen opzwoegend, stuiterend over meloenen van keien, wadend door rode blubber en vooral vloekend, nam ik mij voor wandelpaden voortaan alleen als zodanig te gebruiken.

Gisteren opnieuw werk aan de weg. Dit keer kon ik gelukkig slalommend tussen graafmachines, sproeiwagens en walsen mijn weg vervolgen. Er zijn hier dan ook heel wat wegen die toe zijn aan wat onderhoud. Er is weinig frustrerender voor een fietser dan regelmatig te moeten stoppen om je velgen af te laten koelen omdat je door het abdominale wegdek voortdurend krampachtig in de remmen hangt. Maar vandaag over voornamelijk zeer glad asfalt Andalusië binnengereden, weer een stukje dichter bij het Zonnige Zuiden.


- - -


The route took me through the rugged interior of Spain with its mountains, red rock, barren fields and circling vultures. Highest pass: 1700 m. While I saw on the news that Lisboa was flooded I too suffered 3 days of lousy weather. Lots of rainbows though.

I also enjoyed some more cycling on former train tracts, sometimes up to 40 km without seeing another human being. And: more tunnels! This time mostly without functioning lights, so a bit more of a challenge with only my tiny LED light to show me the (often bumpy) way.

Two days ago I was leisurely cycling along a nice broad road, in fact a highway according to my map. Then a roadblock appeared, and a guy assured me there was no way I could get around it, or anywhere near the region on the other side. Very helpful guy. I passed a touristic village South of this road about 2 km back, and although the map showed no road going further South from there, I thought it might be helpful to visit the local tourist information. The lady there (about to enjoy her Siesta) confirmed that there was no other road going South anywhere near. There was however a trail I could try. I did, and really shouldn’t have. Bouncing over huge boulders, wading through thick red mud, pushing my bike up ridiculous steep rock stairs, I cursed my way to what then felt like an heavenly and immensely smooth tarmac road. I’m not doing that again.

Yesterday more road maintenance in progress, but this time I was allowed to slalom my way around the working men. They’ve got quite a lot of work ahead of them since a lot of roads here suffer from major frost damage. Nothing more frustrating for a cyclist than stopping all the time to let your rims cool down because of all the furious braking on potholed descents. Yet today I entered Andalucia on nice smooth tarmac, one step closer to the Sunny South.



Ook hier reed vroeger de trein
Another former train tract


Het ruige hoogland
The rugged highlands


Elk nadeel heb ze voordeel
*Lost in translation*


Veel rode aarde in Spanje
Lots of red earth in Spain


Herfst in Spanje
Autumn in Spain


Het bewuste paadje (een goed stuk welteverstaan)
The trail (the good part)



day 37 Ulldemolins - Valderrobres : 115 km
day 38 Valderrobres - Cantavieja: 95 km
day 40 Cantavieja - Teruel: 96 km
day 41 Teruel - Frías de Albarracín: 71 km
day 42 Frías de Albarracín - Cuenca: 100 km
day 43 Cuenca - Barrax: 167 km
day 44 Barrax - El Batán del Puerto : 115 km
day 45 El Batán del Puerto - Cañada Morales: 113 km